Odszkodowanie od pracodawcy za chorobę zawodową

Odszkodowanie za chorobę zawodową

Jako pracownikowi, który w wyniku choroby zawodowej stał się stale niezdolny do pracy, przysługuje Pani możliwość uzyskania jednorazowego odszkodowania, ale nie od pracodawcy lecz od ZUS.

Co ważne, chorobę zawodową, o której mowa w wykazie chorób zawodowych wskazanym w rozporządzeniu Rady Ministrów w sprawie chorób zawodowych, można stwierdzić również po zakończeniu pracy mającej miejsce w narażeniu zawodowym. Znamienne jest jednak to, że okres, w którym wystąpienie objawów chorobowych upoważnia do rozpoznania u pracownika (byłego pracownika) choroby zawodowej, zależy od choroby i jest podany właśnie w owym w rozporządzeniu w sprawie chorób zawodowych. Nie wiem, jaką chorobę u Pani stwierdzono, ale może Pani sprawdzić w tymże rozporządzeniu, czy nie został przekroczony okres.

Jeśli ma już Pani decyzję stwierdzającą chorobę zawodową, to może Pani wnosić o jednorazowe odszkodowanie do ZUS na podstawie art. 11 ustawy z dnia o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób. Jednorazowe odszkodowanie przysługuje w wysokości 20% przeciętnego wynagrodzenia za każdy procent stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, z zastrzeżeniem art. 55 ust. 1. Jednorazowe odszkodowanie ulega zwiększeniu o kwotę stanowiącą 3,5-krotność przeciętnego wynagrodzenia, jeżeli w stosunku do ubezpieczonego została orzeczona całkowita niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej.

Zadośćuczynienie od pracodawcy za spowodowanie choroby zawodowej

Czasem jednak, obok odszkodowania z ZUS, można domagać się od pracodawcy zadośćuczynienia (nie odszkodowania), ale tylko wówczas, gdy pracodawca jest odpowiedzialny za chorobę zawodową pracownika. Zgodnie z orzecznictwem sądowym, np. z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 19 października 2018 r., sygnatura akt III APa 56/17, albo wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 31 października 2018 r., sygnatura akt III APa 30/18: „Odpowiedzialność deliktowa pracodawcy za chorobę zawodową, na którą zapadł pracownik, jest odpowiedzialnością subsydiarną w stosunku do odpowiedzialności instytucji ubezpieczeniowej – Zakładu Ubezpieczeń Społecznych”.

Zadośćuczynienia od pracodawcy może Pani dochodzić na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego (K.c.), tj. na podstawie art. 415, który stanowi: „Kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia”. To, w jakiej wysokości zadośćuczynienie jest zasadne, zależy od tego, jakim materiałem dowodowym na okoliczność winy pracodawcy Pani dysponuje. Stosownie bowiem do art. 6 K.c. to na Pani ciążył będzie obowiązek wykazania przed sądem wszystkich przesłanek odpowiedzialności cywilnej pracodawcy, w tym wykazanie winy pracodawcy w zachorowaniu przez Panią na daną chorobę zawodową oraz przekonanie sądu, że kwota, o jaką Pani pozywa byłego pracodawcę, jest odpowiednia do stopnia krzywdy, jakiej Pani doznała na skutek zachorowania.

Przedawnienie roszczenia o zadośćuczynienie

Zwracam jednak uwagę na art. 442[1] K.c., który ogranicza Panią terminem do dochodzenia zadośćuczynienia. Stanowi on, że roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się albo przy zachowaniu należytej staranności mógł się dowiedzieć o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. W razie zaś wyrządzenia szkody na osobie, przedawnienie nie może skończyć się wcześniej niż z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.