Odpowiedzialność za wymianę kaloryferów w mieszkaniu

Wymiana kaloryferów w bloku na własną rękę a odpowiedzialność za powstałe usterki

Wymienia Pani kaloryfery w bloku. Kaloryfery jako część ogrzewania stanowią część wspólną. Są integralną częścią instalacji grzewczej budynku. Ich wymiana wymaga zgody właściciela budynku oraz zarządcy, Musi Pani zrozumieć, że wspólnota jest odpowiedzialna za stan instalacji. Bierze Pani swojego wykonawcę i robi remont w części wspólnej. Zrozumiałe jest, że wspólnota chce się zabezpieczyć, żeby nie miała Pani później do nich roszczeń, bo mieszkanie jest niedogrzane albo kaloryfery ciekną. A za to są oni odpowiedzialni.

Pani może mieć roszczenia do producenta z tytułu rękojmi, do wykonawcy. Wspólnota nie może, bo nie była stroną ani przy zakupie, ani przy umowie o roboty. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby miała Pani dalsze roszczenia w stosunku do wykonawcy i producenta z tytułu towaru czy jakości wykonania.

Ale wspólnota ma zasadniczo rację w zabezpieczeniu się w takim zakresie, w jakim zwalnia ich Pani z odpowiedzialności za stan ogrzewania i szczelność instalacji, jaki będzie po remoncie.

Wymiana grzejników w bloku a zmiana parametrów grzewczych

W myśl Rozporządzenia ministra spraw wewnętrznych i administracji w sprawie warunków technicznych użytkowania budynków mieszkalnych z 16 sierpnia 1999 r. (Dz. U. z 1999 r. Nr 74, poz. 836), każdy budynek powinien być eksploatowany zgodnie z uzyskanymi warunkami technicznymi użytkowania. Zapotrzebowanie na wymaganą moc grzewczą mieszkania po wymianie grzejników nie może się zmienić. I Pani powinna zobligować do tego wykonawcę, aby wykonał pracę i dobrał materiał tak, aby zachować parametry.

Likwidacja żeliwnego grzejnika w bloku i montaż nowego

W razie wady ogrzewania, zalania mieszkania, to nie do wspólnoty Pani będzie miała roszczenie, ale do wykonawcy. W przypadku roszczenia opartego na art. 471 Kodeksu cywilnego muszą zaistnieć kumulatywnie trzy przesłanki odpowiedzialności kontraktowej, a mianowicie: niewykonanie bądź nienależyte wykonanie zobowiązania, poniesienie szkody oraz adekwatny związek przyczynowy między niewykonaniem bądź nienależytym wykonaniem zobowiązania a szkodą. Ciężar dowodu tych okoliczności spoczywa na wierzycielu. Jednakże nawet udowodnienie wszystkich trzech przesłanek odpowiedzialności kontraktowej nie skutkuje uwzględnieniem roszczenia, gdyż wówczas dłużnik może zwolnić się z odpowiedzialności wykazując brak winy w niewykonaniu bądź nienależytym wykonaniu zobowiązania. Przepis art. 471 wprowadza domniemanie prawne winy dłużnika, wobec czego wierzyciel nie musi udowadniać odpowiedzialności dłużnika za okoliczności, z których wynikła szkoda.

Stąd stanowisko wspólnoty. Niestety słuszne.