Zasiłek pielęgnacyjny i świadczenia rodzinne dla cudzoziemców

Zasiłek pielęgnacyjny

Zgodnie z art. 3 pkt. 2 cyt. ustawy o cudzoziemcach – cudzoziemcem jest każdy, kto nie posiada obywatelstwa polskiego. Zgodnie z przepisami o świadczeniach rodzinnych – zasiłek pielęgnacyjny przyznaje się w celu częściowego pokrycia wydatków wynikających z konieczności zapewniania osobie niepełnosprawnej opieki i pomocy innej osoby w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Zasiłek ten przysługuje: niepełnosprawnemu dziecku, osobie niepełnosprawnej w wieku powyżej 16 roku życia, jeżeli legitymuje się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności, osobie niepełnosprawnej w wieku powyżej 16 roku życia legitymującej się orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, jeżeli niepełnosprawność powstała w wieku do ukończenia 21 roku życia oraz osobie, która ukończyła 75 lat.

Prawo do świadczeń rodzinnych

Podmiotami uprawnionymi do otrzymania świadczeń rodzinnych, do których, stosownie do art. 2 pkt 2 ustawy, zalicza się świadczenie pielęgnacyjne, są obywatele polscy i niektóre grupy cudzoziemców, jeżeli zamieszkują na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej przez okres zasiłkowy, w którym otrzymują świadczenia rodzinne, chyba że przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego lub dwustronne umowy międzynarodowe o zabezpieczeniu społecznym stanowią inaczej (art. 1 ust. 3 ustawy).

Pierwszą grupą cudzoziemców uprawnionych do świadczeń rodzinnych wymienioną w art. 1 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy są cudzoziemcy, do których stosuje się przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w rozumieniu art. 3 pkt 15a ustawy. Po drugie, świadczenia rodzinne przysługują cudzoziemcom, jeżeli wynika to z wiążących Rzeczpospolitą Polską umów dwustronnych o zabezpieczeniu społecznym (art. 1 ust. 2 pkt 2 lit. b). Przedostatnią grupą cudzoziemców uprawnionych do świadczeń rodzinnych są cudzoziemcy przebywający na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie zezwolenia na pobyt stały, zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej, zezwolenia na pobyt czasowy udzielonego w związku z okolicznościami, o których mowa w art. 127 lub art. 186 ust. 1 pkt 3 ustawy o cudzoziemcach lub w związku z uzyskaniem w Rzeczypospolitej Polskiej statusu uchodźcy lub ochrony uzupełniającej, jeżeli zamieszkują z członkami rodzin na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (art. 1 ust. 2 pkt 2 lit. c). Ostatnią grupą cudzoziemców uprawnionych do świadczeń rodzinnych są cudzoziemcy posiadający kartę pobytu z adnotacją „dostęp do rynku pracy”, z wyłączeniem obywateli państw trzecich, którzy uzyskali zezwolenie na pracę na terytorium państwa członkowskiego na okres nieprzekraczający sześciu miesięcy, obywateli państw trzecich przyjętych w celu podjęcia studiów oraz obywateli państw trzecich, którzy mają prawo do wykonywania pracy na podstawie wizy (art. 1 ust. 2 pkt 2 lit. d).

Cudzoziemcy uprawnieni do świadczeń rodzinnych

Ustawodawca, normując prawo do świadczeń rodzinnych, wprowadził wymogi podmiotowe i przedmiotowe, określając ich ramy i granice w przywołanych powyżej przepisach. Przepis art. 1 ust. 2 pkt. 2 lit. c ustawy o świadczeniach rodzinnych jednoznacznie określa warunki przysługiwania świadczeń rodzinnych cudzoziemcom przebywającym w Rzeczypospolitej Polskiej i posiadającym status ochrony uzupełniającej.

Według art. 1 ust. 2 pkt 2, lit. a)-d) ustawy o świadczeniach rodzinnych jednym z warunków przyznania świadczenia rodzinnego jest przynależność do któregoś z kręgu podmiotów wymienionych w art. 1 ust. 2 pkt 2), lit. a)-d) tejże ustawy. Brak przynależności do jednej z kategorii podmiotów – cudzoziemców wymienionych w art. 1 ust. 2 pkt 2 lit. a-d) ustawy powoduje niemożność skutecznego ubiegania się o przyznanie świadczenia rodzinnego.

Niestety podstawa decyzji o pobycie czasowym ma znaczenie. Nie każdy bowiem posiadający legalny pobyt na terytorium RP ma prawa do świadczenia.

Jeśli rodzice mają Kartę Polaka, proszę jeszcze sprawdzić, czy z tego tytułu nie przysługiwałyby im jakieś świadczenia.