Procedura wymeldowania po wielu latach od wyjazdu osoby

Procedura wymeldowania

Niestety tak właśnie wygląda postępowanie w sprawie wymeldowania. Nie możliwości wymeldowania kogokolwiek „z automatu”, bo właściciel oświadczy, że nie mieszka on w danej lokalizacji.

Zgodnie z art. 35 ustawy o ewidencji ludności „organ gminy, wydaje z urzędu lub na wniosek właściciela lub podmiotu wskazanych w art. 28 ust. 2, decyzję w sprawie wymeldowania obywatela polskiego, który opuścił miejsce pobytu stałego albo opuścił miejsce pobytu czasowego przed upływem deklarowanego okresu pobytu i nie dopełnił obowiązku wymeldowania się”. Podstawą do wymeldowania jest jedynie opuszczenie miejsca pobytu stałego i niedopełnienie obowiązku wymeldowania. Decyzja o wymeldowaniu ma charakter czysto ewidencyjny. Jedyną przesłanką decydującą o pozytywnym rozpatrzeniu przez organ wniosku o wymeldowanie osoby z pobytu stałego jest fakt opuszczenia przez tę osobę miejsca pobytu stałego bez dopełnienia obowiązku wymeldowania się, niezależnie od tego, czy utraciła ona uprawnienie do przebywania w tym lokalu. Wymaganą prawem przesłankę wymeldowania stanowi zatem ustanie pobytu w lokalu, oznaczające faktyczne nieprzebywanie w lokalu.

Postępowanie administracyjne

Prawidłowe stosowanie art. 35 wymaga, by przed podjęciem decyzji o wymeldowaniu danej osoby z pobytu stałego w określonym lokalu zostało ustalone w prawidłowo przeprowadzonym postępowaniu administracyjnym, że osoba ta przedmiotowy lokal opuściła dobrowolnie i w sposób trwały bądź też opuszczenie lokalu było wynikiem czynności właściwego organu, mających oparcie w przepisach obowiązującego prawa. Opuszczenie miejsca stałego pobytu, jako niezbędna przesłanka wymeldowania na podstawie powołanego art. 35 , winna być rozumiana jako zaniechanie posiadania lokalu będącego dotychczasowym miejscem pobytu stałego i dobrowolne wyprowadzenie się do innego mieszkania. Przy czym rezygnacja z prawa do przebywania w lokalu winna nastąpić w sposób wyraźny, poprzez złożenie stosownego oświadczenia, lub też, jak w niniejszej sprawie, poprzez odpowiednie zachowanie, które w sposób niebudzący wątpliwości wyrażą wolę danej osoby, polegające między innymi na zerwaniu wszelkich więzi z dotychczasowym lokalem i koncentracją swojego centrum życiowego w innym miejscu, sposobie opuszczenia lokalu, czy też obiektywnej możliwości realizacji woli przebywania w danym miejscu (por. wyrok WSA w Bydgoszczy z 22.10.2019 r., sygn. akt II SA/Bd 640/19).

Zgodnie z przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego strona postępowania ma prawo uczestniczyć w każdym postępowania i być należycie reprezentowana. To oznacza, że organ zawsze musi wszystkie strony prawidłowo poinformować, że toczy się wobec niej jakiekolwiek postępowanie w tym celu, żeby strona mogła prawidłowo zareagować, a w sytuacji wydania niekorzystnej dla nie decyzji, by mogła się od niej odwołać. W przypadku, gdy miejsce pobytu strony nie jest znane, organ zobligowany jest do zastosowania art. 34, zgodnie z którym organ administracji publicznej wystąpi do sądu z wnioskiem o wyznaczenie przedstawiciela dla osoby nieobecnej lub niezdolnej do czynności prawnych, o ile przedstawiciel nie został już wyznaczony.