Pobyt w więzieniu a wymeldowanie

Opuszczenie miejsca stałego zamieszkania a meldunek

Zgodnie z art. 15 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych:

„1. Osoba, która opuszcza miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad 3 miesiące, jest obowiązana wymeldować się w organie gminy, właściwym ze względu na dotychczasowe miejsce jej pobytu, najpóźniej w dniu opuszczenia tego miejsca.

1a. Osoba zobowiązana do wymeldowania się zgłasza organowi gminy właściwemu ze względu na dotychczasowe miejsce jej pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad 3 miesiące następujące dane osobowe:

1. nazwisko i imiona;
2. nazwisko rodowe;
3. nazwiska i imiona poprzednie;
4. imiona rodziców;
5. nazwiska rodowe rodziców;
6. stan cywilny;
7. imię i nazwisko małżonka oraz jego nazwisko rodowe;
8. płeć;
9. datę i miejsce urodzenia;
10. obywatelstwo;
11. numer PESEL;
12. dotyczące obowiązku wojskowego, w tym stopień wojskowy, nazwę, serię i numer wojskowego dokumentu osobistego z oznaczeniem wojskowej komendy uzupełnień lub poświadczenie o zgłoszeniu się do rejestracji przedpoborowych;
13. adres dotychczasowego miejsca pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad 3 miesiące;
14. rodzaj, serię i numer dokumentu tożsamości;
15. o wykształceniu.

2. Organ gminy wydaje na wniosek strony lub z urzędu decyzję w sprawie wymeldowania osoby, która opuściła miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad 3 miesiące i nie dopełniła obowiązku wymeldowania się”.

Przesłanki niezbędne do wymeldowania osoby z miejsca zamieszkania

Opuszczenie miejsca pobytu stałego, jako niezbędna przesłanka wymeldowania, określona w art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2001 r. Nr 87, poz. 960), winno być rozumiane jako zaniechanie posiadania lokalu będącego dotychczasowym miejscem stałego pobytu i dobrowolne wyprowadzenie się do innego mieszkania. Rezygnacja z prawa do przebywania w lokalu powinna nastąpić w sposób wyraźny, poprzez złożenie stosownego oświadczenia, ale również poprzez odpowiednie zachowanie, które w sposób niebudzący wątpliwości wyraża wolę danej osoby.

Zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 ustawy „pobytem stałym” jest zamieszkiwanie w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego lub długotrwałego przebywania, z wolą koncentracji w danym miejscu swoich spraw życiowych. Przez termin „zamiar” w przypadku opuszczenia miejsca pobytu należy bowiem pojmować nie tylko wolę wewnętrzną, ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych, możliwych do stwierdzenia okoliczności.

Przebywanie osoby w zakładzie karnym a wymeldowanie z miejsca zamieszkania

Zgodnie z art. 8 cytowanej ustawy „osoba zameldowana na pobyt czasowy i przebywająca w tej samej miejscowości nieprzerwanie dłużej niż 2 miesiące jest obowiązana zameldować się na pobyt stały, chyba że zachodzą okoliczności wskazujące na to, iż pobyt ten nie utracił charakteru pobytu czasowego. Za okoliczności uzasadniające zameldowanie na pobyt czasowy trwający ponad 3 miesiące uważa się w szczególności (…) pobyt w zakładach karnych i poprawczych, aresztach śledczych, schroniskach dla nieletnich i zakładach wychowawczych. Tym samym z prawnego punktu widzenia, przebywanie osoby osadzonej w zakładzie karnym, powoduje jej zamieszkiwanie tam na pobyt czasowy”. Tym samym wyłączony jest obowiązek takiej osoby do wymeldowania się z miejsca stałego zamieszkania, z uwagi na nieprzebywanie w miejscu stałego zameldowania. Nie ma zatem także przesłanek do wymeldowania takiej osoby z miejsca stałego pobytu bez jej zgody.

W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z roku 2006, sygn. akt II SA/Bk 430/2006, LexPolonica nr 1402234, „Gazeta Prawna” 2007/97, str. 25, „do wymeldowania potrzebna jest m.in. dobrowolna zmiana miejsca zamieszkania. Nie w każdym przypadku z samego faktu pozbawienia wolności można wysnuć brak spełnienia przesłanki dobrowolności opuszczenia lokalu”.

Jeśli natomiast w mieszkaniu znajdują się rzeczy osobiste osadzonego, nie ma podstaw do wymeldowania go.

Eksmisja uciążliwego lokatora z miejsca zameldowania

Są jednak podstawy do orzeczenia eksmisji. Zgodnie z art. 13 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego:

„1. Jeżeli lokator wykracza w sposób rażący lub uporczywy przeciwko porządkowi domowemu, czyniąc uciążliwym korzystanie z innych lokali w budynku, inny lokator lub właściciel innego lokalu w tym budynku może wytoczyć powództwo o rozwiązanie przez sąd stosunku prawnego uprawniającego do używania lokalu i nakazanie jego opróżnienia.

2. Współlokator może wytoczyć powództwo o nakazanie przez sąd eksmisji małżonka, rozwiedzionego małżonka lub innego współlokatora tego samego lokalu, jeżeli ten swoim rażąco nagannym postępowaniem uniemożliwia wspólne zamieszkiwanie”.

Powyższy artykuł daje prokuratorowi możliwość eksmisji za pośrednictwem sądu rozwiedzionego małżonka, a także współlokatora tego samego lokalu mieszkalnego.

Nie może więc Pani wymeldować męża, ale może Pani postarać się o eksmisję. Po orzeczeniu i wykonaniu eksmisji nie będzie mógł przebywać w mieszkaniu, a co za tym idzie – będzie go można po okresie 6 miesięcy wymeldować. 

Źródła:

1. Ustawa z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych - Dz.U. 1974 nr 14 poz. 85