Małżeństwo z Tajlandką

Migracja rodzinna do Norwegii

Problem, o który Pan pyta, to tzw. imigracja rodzinna. Dotyczy ona sytuacji, gdy jeden członek rodziny jest obywatelem Norwegii lub kraju nordyckiego albo posiada pozwolenie na pracę lub pobyt w Norwegii (jak w Pana przypadku), natomiast drugi (Pana przyszła żona) chce przebywać razem z nim bądź pracować w Norwegii.

Ponieważ Norwegia jest w strefie Schengen oraz w EFTA (Europejskim Obszarze Gospodarczym), więc odnoszą się do niej zasady dotyczące przepływu osób. W tym wypadku osoba, która jest obywatelem jednego z państw członkowskich EFTA lub Unii Europejskiej (w tym Polski) i mieszka legalnie w Norwegii, może przyjąć do Norwegii swojego członka rodziny. Nie następuje to jednak automatycznie. Pana przyszła żona musi ubiegać się o wydanie przez władze norweskie pozwolenia na imigrację rodzinną.

 Wniosek o pozwolenie na migrację rodzinną do Norwegii

Wniosek o wydanie pozwolenia składa Pana żona, po zawarciu małżeństwa, choć można to, co prawda, zrobić przed zawarciem związku – przepisy przewidują, że osoba, która zamierza zawrzeć małżeństwo z osobą zamieszkałą w Norwegii, w ciągu 6 miesięcy po wjeździe do Norwegii także może złożyć taki wniosek. Mam jednak tutaj wątpliwości, gdyż raczej dotyczy to sytuacji, kiedy osoby pragną zawrzeć związek małżeński już w Norwegii i z tego powodu chciałyby tam się udać (a Państwo – z tego, co Pan pisze – chcą pobrać się w Polsce). Poza tym wtedy cała procedura może znacznie dłużej potrwać, natomiast dokument małżeństwa to pewny dowód więzów rodzinnych. Najlepiej zapytać się w ambasadzie norweskiej, jak wygląda praktyka w tym względzie i w jaki sposób wpłynie to na długość całej procedury.

Ubiegający się (petent – Pana przyszła żona) musi mieć zasadniczo zapewnione mieszkanie i utrzymanie w Norwegii. Wymagane dochody osoby utrzymującej petenta (czyli w tym wypadku Pana) muszą być co najmniej na poziomie odpowiadającym 8 grupie płacowej w skali płac sektora państwowego w Norwegii (na dzień 21.07.2008 r. – 215 200 NOK przed potrąceniem podatku, z tym że suma ta podlega regulacji co pół roku, więc najprawdopodobniej niedawno uległa nieznacznej zmianie).

Wyjazd z żoną Tajką do pracy w Norwegii

Petent musi złożyć wniosek ze swojego kraju ojczystego (z Tajlandii) lub z innego kraju, w którym przebywał przez ostatnich 6 miesięcy i gdzie posiadał pozwolenie na pracę oraz pobyt (czyli z Polski). Petent musi osobiście złożyć wniosek w najbliższej norweskiej placówce dyplomatycznej (będzie to Ambasada Królestwa Norwegii w Warszawie). Osoba zamieszkała w Norwegii nie może złożyć wniosku o imigrację rodzinną w imieniu osoby/osób mieszkających za granicą, tylko w nadzwyczajnych wypadkach można uczynić wyjątek od tej reguły. Pan więc nie może w Norwegii złożyć wniosku w imieniu swojej przyszłej żony. Żona musi to zrobić osobiście w ambasadzie.

Wymagane dokumenty do złożenia wniosku:

1. wypełniony formularz wniosku (do pobrania w internecie),
2. dwa zdjęcia formatu paszportowego,
3. świadectwo urodzenia,
4. kopia paszportu (wszystkich stron, również tych nieużywanych),
5. dokument poświadczający więzi rodzinne, tj. akt małżeństwa,
6. Pana umowa o pracę z wyszczególnieniem okresu zatrudnienia i wysokości zarobków oraz wyszczególnienie płacy za 3 ostatnie miesiące (chodzi o Pana dochody, potwierdzenie, czy żona ma zapewnione utrzymanie w Norwegii),
7. Pana umowa mieszkaniowa lub tytuł własności do mieszkania (aby potwierdzić, że żona ma gdzie mieszkać).

Dokumentację składa się w oryginale wraz z tłumaczeniem na język angielski lub norweski (formularz jest do wypełnienia od razu po angielsku).

Jako że jest Pan obywatelem polskim, a Polska jest członkiem EFTA, złożenie wniosku jest wolne od opłat.

Pozwolenie na pobyt i pracę w Norwegii 

Pozwolenie na pobyt zawiera w sobie jednocześnie pozwolenia na podjęcie pracy zarobkowej w Norwegii, jak i prawo do podjęcia działalności gospodarczej w Norwegii, chyba że pozwolenie stanowi inaczej. Natomiast z pozwolenia na pobyt nie wynika pozwolenie na osiedlenie się (osobna procedura po 3 latach pobytu). Jeśli o chodzi o okres, na jaki przyznaje się pozwolenie, to zasadą jest udzielanie go na taki sam czas jak pozwolenie, które posiada druga osoba (czyli Pan – a więc na 5 lat). Można ubiegać się następnie o odnowienie pozwolenia.

Procedura wygląda w skrócie w sposób następujący:

1. Najpierw wypełnia się całą dokumentację i składa się ją w ambasadzie;
2. Ministerstwo Spraw Zagranicznych Norwegii bada wniosek pod względem formalnym i jeśli to konieczne, wzywa do uzupełnienia. Następnie przekazuje sprawę norweskiemu urzędowi ds. cudzoziemców.
3. Urząd bada sprawę, a jeśli to konieczne, wzywa do uzupełnienia dokumentacji. Przy badaniu sprawy uczestniczy MSZ oraz norweska policja. Policja norweska może wezwać Pana celem złożenia odpowiednich wyjaśnień.
4. Efektem może być:
   1. Odmowa wydania pozwolenia. W takim wypadku urząd przesyła decyzję do MSZ, które informuje petenta na piśmie. W razie odmowy przysługuje w terminie 3 tygodni wniosek do urzędu o ponowne rozpatrzenie sprawy. Jeśli urząd utrzyma w mocy decyzję odmowną, to wówczas sprawa jest jeszcze badana przez Trybunał Apelacyjny ds. Imigracyjnych (UNE). Decyzja UNE jest ostateczna.
   2. Jeśli natomiast pozwolenie zostanie udzielone, to urząd informuje MSZ. Sprawa jest także przekazywana właściwej jednostce policji, na obszarze której petent zamierza przebywać. Wydawane jest pozwolenie, a otrzymujący je musi zgłosić się we właściwej jednostce policji w terminie 7 dni od dnia przybycia do Norwegii.

Niestety procedura jest dość długa. W przypadku imigracji rodzinnej i tak jest to tzw. pierwsza kategoria spraw załatwianych, „priorytetowa” (tj. trwająca maksymalnie 6 miesięcy). Ponadto w określonych wypadkach procedura może ulec przedłużeniu aż do 12 miesięcy (jeśli np. nie została zgłoszona pełna dokumentacja lub sprawa jest szczególnie zawiła). Dlatego warto zadbać o to, aby od początku dopełnić wszelkich procedur i by dokumenty nie budziły wątpliwości, gdyż wtedy powinno to pójść w miarę spra

Proszę jednak pamiętać, że Pana żona, skoro przebywa w Polsce, to najprawdopodobniej ma wizę obowiązującą na wszystkie kraje strefy Schengen. Osoba taka może przebywać w Norwegii w celach turystycznych przez 90 dni (o ile ma tylko środki na pokrycie pobytu, zarówno własne, jak i zapewniane przez Pana). Jeśli tak jest, to żona może wjeżdżać do Norwegii na okres 90 dni, niezależnie od tego, czy jest dokument małżeństwa, czy nie.

Podaję Panu linki do stron norweskiego urzędu ds. cudzoziemców: http://www.udi.no/templates/Tema.aspx?id=4475.

Małżeństwo z Tajką i wspólny wyjazd do Norwegii

Na marginesie mówiąc: proszę pamiętać, że:

1. Przy zawieraniu małżeństwa z cudzoziemcami władze polskie (konkretnie urząd stanu cywilnego) wymagają zaświadczenia z kraju ojczystego cudzoziemca o braku przeszkód do zawarcia związku małżeńskiego. Nie wszystkie kraje wydają takie zaświadczenie, co więcej – nie wszystkie wydane zaświadczenia są akceptowane przez nasze urzędy. Jeśli tak się stanie, trzeba przeprowadzić postępowanie w sądzie, aby sąd zwolnił żonę od obowiązku złożenia takiego dokumentu (wówczas sąd sam stwierdza brak przeszkód do zawarcia związku).
2. Zawarcie małżeństwa z cudzoziemcem wiąże się także z określonymi konsekwencjami natury majątkowej itd., kwestią prawa właściwego dla stosunków małżeńskich, co się jeszcze bardziej komplikuje przez to, że zamierzacie Państwo mieszkać w Norwegii przez najbliższe 5 lat.
3. Przez samo zawarcie małżeństwa z obywatelem polskim cudzoziemiec nie nabywa obywatelstwa polskiego. Może ubiegać się o nadanie obywatelstwa, jeśli mieszka legalnie 5 lat w Polsce (w uproszczeniu lub po upływie 3 lat od zawarcia małżeństwa z obywatelem Polski, ale też warunkiem jest zamieszkiwanie na terytorium RP).