Przewóz młodzieży szkolnej busem

Zgodnie z § 22 pkt 5 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (Dz. U. z 2003 r. Nr 32, poz. 262) „autobus szkolny powinien być tak zbudowany, aby liczba miejsc stojących nie przekraczała 25% liczby siedzeń przy czym dopuszcza się zwiększenie tej liczby o 4, w przypadku gdy w przestrzeni o której mowa w pkt. 6 nie jest przewożony pasażer na wózku inwalidzkim; powierzchnią przeznaczoną na miejsca stojące może być powierzchnia, nad którą wysokość wolnej przestrzeni wynosi co najmniej 190 cm lub co najmniej 180 cm w przypadku części przejścia usytuowanego ponad tylną osią i za nią”. Zgodnie natomiast z pkt 6 § 22 rozporządzenia „autobus szkolny powinien być tak zbudowany, aby istniała oznakowana przestrzeń przeznaczona dla pasażera niepełnosprawnego na wózku inwalidzkim, taka, która:

1. umożliwia przewóz co najmniej jednej osoby na wózku inwalidzkim tyłem do kierunku jazdy,
2. jest wyposażona w pas bezpieczeństwa ze zwijaczem i blokadą, umożliwiający zapięcie pasażera wraz z wózkiem, a dostęp do niej jest zapewniony przez urządzenie do załadunku i wyładunku będące na wyposażeniu autobusu; w przestrzeni tej mogą być umieszczone siedzenia składane, o ile zachowane będą powyższe warunki, gdy siedzenia są złożone”.

Jak wynika z powyższego, w autobusie szkolnym można przewozić dzieci na stojąco. Zgodnie z cytowanymi przepisami przy liczbie 25 miejsc siedzących, miejsc stojących może być 6. Liczba ta może być jednak zwiększona o dodatkowe 4 miejsca stojące, jeżeli w przestrzeni autobusu, o której mowa w pkt 6 § 22, nie jest przewożony pasażer na wózku inwalidzkim.

Dodam także, że zgodnie z art. 227 Kodeksu postępowania administracyjnego „przedmiotem skargi może być w szczególności zaniedbanie lub nienależyte wykonywanie zadań przez właściwe organy albo przez ich pracowników, naruszenie praworządności lub interesów skarżących, a także przewlekłe lub biurokratyczne załatwianie spraw”.

Przepis ten reguluje, w jakich przypadkach możemy złożyć skargę na jakiegokolwiek funkcjonariusza publicznego, w tym i funkcjonariusza policji, jeżeli np. nie podjął on żadnych działań pomimo kilkukrotnego zawiadamiania o naruszeniu prawa. Skargi zgodnie z przepisami prawa administracyjnego rozpoznawane są przez przełożonych jednostek organizacyjnych, a więc np. dla Komendanta Miejskiego Policji właściwe są skargi na funkcjonariuszy z Komendy Miejskiej.

Należy również pamiętać, że wszelkie rozmowy prowadzone pod numerem 112 bądź z numerem dyżurnego komisariatu są nagrywane i w terminie 14 dni można powołać taki dowód w postępowaniu administracyjnym, a więc np. w skardze na funkcjonariusza policji, który odmówił podjęcia interwencji.