Oznakowanie towarów włókienniczych

Definicja wyrobu włókienniczego

Zasady i wymagania dla znakowania towarów włókienniczych określa rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1007/2011 z dnia 27 września 2011 r.* (zwane w dalszej części artykułu „rozporządzeniem”). Zgodnie z art. 14 tego aktu prawnego udostępniane na rynku wyroby włókiennicze opatruje się etykietą lub oznakowuje, aby poinformować o ich składzie surowcowym. Przy czym wyrobem włókienniczym w rozumieniu rozporządzenia jest wyrób w stanie surowym, półobrobionym, obrobionym, półwytworzonym, wytworzonym, półwykończonym lub wykończonym, który składa się wyłącznie z włókien tekstylnych, niezależnie od zastosowanego procesu ich mieszania lub łączenia. Natomiast włókno tekstylne to:

1. element charakteryzujący się elastycznością, delikatnością i wysokim wskaźnikiem długości w stosunku do maksymalnego wymiaru poprzecznego, które to cechy umożliwiają jego wykorzystanie we włókiennictwie lub
2. elastyczna taśma lub rurka o widocznej szerokości nieprzekraczającej 5 mm, włączając taśmy wycięte z szerszych taśm lub błon wytworzonych z substancji służących do produkcji włókien wymienionych w załączniku I w tabeli 2 rozporządzenia, nadające się do wykorzystania we włókiennictwie.

W taki sam sposób jak wyroby włókiennicze traktuje się (a więc należy je obowiązkowo opatrywać etykietą lub w inny sposób oznakować):

1) wyroby składające się w co najmniej 80% masy z włókien tekstylnych;

2) pokrycia mebli, parasoli i osłon przeciwsłonecznych, których składniki włókiennicze stanowią co najmniej 80% ich masy;

3) składniki włókiennicze:

a) górnej warstwy wielowarstwowych pokryć podłogowych;

b) pokryć materacy;

c) pokryć sprzętu kempingowego;

– pod warunkiem że składniki takie stanowią co najmniej 80% masy takich górnych warstw lub pokryć;

4) materiały włókiennicze wchodzące w skład innych wyrobów i stanowiące ich nieodłączną część, w przypadku gdy został określony ich skład.

Sposoby oznakowania towarów włókienniczych

Zgodnie z art. 14 rozporządzenia udostępniane na rynku wyroby włókiennicze opatruje się etykietą lub oznakowuje, aby poinformować o ich składzie surowcowym. Obowiązek opatrzenia towaru włókienniczego etykietą lub jego oznakowania w inny sposób leży po stronie producenta, a w przypadku gdy producentem jest przedsiębiorca z kraju spoza Unii Europejskiej, po stronie importera towaru. Etykiety lub oznakowanie można w pewnych przypadkach zastąpić lub uzupełnić towarzyszącymi wyrobom dokumentami handlowymi, w szczególności jeżeli wyroby te są dostarczane podmiotom gospodarczym w ramach łańcucha dostaw (czyli. np. w przypadku transakcji hurtownia–sprzedawca detaliczny). W takim przypadku obowiązek dołączenia do towaru etykiety lub oznakowania go w inny sposób obciąża sprzedawcę, który oferuje towar konsumentom.

Odpowiedzialność za znakowanie towarów włókienniczych

Za rzetelność zawartych w etykiecie lub oznakowaniu informacji odpowiada co do zasady producent lub importer towaru włókienniczego. Nie oznacza to jednak, że dalsi w łańcuchu dostaw sprzedawcy nie ponoszą żadnych konsekwencji w przypadku ujawnienia przez organy kontroli (np. Inspekcję Handlową), że faktyczny skład wyrobu włókienniczego jest niezgodny ze składem podanym w oznakowaniu. Sprzedawca detaliczny może być w szczególności zmuszony do wycofania takiego produktu z obrotu, ponosi również koszty badań laboratoryjnych zleconych przez kontrolujący organ (jeżeli badania te wykażą nieprawidłowości). Ponadto zaznaczyć należy, że dystrybutor (np. sprzedawca detaliczny), uznawany jest za producenta, jeżeli wprowadza on do obrotu wyrób pod własną nazwą lub znakiem towarowym, umieszcza etykietę lub zmienia treść etykiety.

Wymogi dla etykiet dołączanych do towarów włókienniczych oraz ich treść

Etykiety i oznakowanie wyrobów włókienniczych muszą być trwałe, czytelne, widoczne i łatwo dostępne, a w przypadku etykiet – starannie przymocowane. Do opisu składu surowcowego w oznakowaniu wyrobów włókienniczych można używać wyłącznie nazw włókien tekstylnych wymienionych w załączniku I do rozporządzenia. Używanie tych nazw jest zastrzeżone dla włókien tekstylnych, których charakter odpowiada zawartemu w tym załączniku opisowi. Nazw tych nie można również używać do innych włókien ani w postaci pełnej formy danej nazwy, ani jej rdzenia lub przymiotnika pochodnego.

Każdy produkt włókienniczy opatruje się etykietą lub oznakowuje nazwą i zawartością procentową w masie całkowitej wszystkich włókien składowych w porządku malejącym. Wyroby włókiennicze składające się w całości z tego samego włókna można oznaczać natomiast poprzez użycie zwrotów „100%”, „czysty” lub „wykonany w całości z” (takich lub podobnych określeń nie można stosować do innych wyrobów włókienniczych). Dodatkowe, szczegółowe zasady znakowania rozporządzenie określa ponadto m.in. dla wyrobów „z żywej wełny”, towarów włókienniczych zawierających włókna ozdobne i włókna o działaniu antystatycznym oraz części nietekstylne pochodzenia zwierzęcego.

__________________________

*Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1007/2011 z dnia 27 września 2011 r. w sprawie nazewnictwa włókien tekstylnych oraz etykietowania i oznakowywania składu surowcowego wyrobów włókienniczych, a także uchylenia dyrektywy Rady 73/44/EWG oraz dyrektyw Parlamentu Europejskiego i Rady 96/73/WE i 2008/121/WE (Dz. U. UE seria L z 2011 r. Nr 272, str. 1, z późn. zm.)

Poprzedni materiał

Następny materiał