Powrót z zagranicy współwłaściciela mieszkania a ponowne zameldowanie

Czym jest obowiązek meldunkowy?

Jeżeli jest Pan współwłaścicielem mieszkania, to obowiązek meldunkowy nie ma tu żadnego znaczenia, albowiem jest to obowiązek administracyjny – jedynie ewidencyjny. Jeżeli chce Pan wrócić do swojej nieruchomości, to oczywiście może Pan to zrobić, a wszelkie próby byłej żony w zakresie uniemożliwienia tej czynności będą nosić znamiona naruszenia prawa własności.

Zgodnie z treścią art. 24 ustawy o ewidencji ludności: 1. Obywatel polski przebywający na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest obowiązany wykonywać obowiązek meldunkowy określony w ustawie. 2. Obowiązek meldunkowy polega na: 1) zameldowaniu się w miejscu pobytu stałego lub czasowego; 2) wymeldowaniu się z miejsca pobytu stałego lub czasowego. Mając natomiast na uwadze art. 33 ust. 1 tejże: „Obywatel polski, który opuszcza miejsce pobytu stałego albo opuszcza miejsce pobytu czasowego przed upływem deklarowanego okresu pobytu obowiązany jest wymeldować się”.

Zgodnie z powyższym, czynność w postaci zameldowania lub wymeldowania stanowi czynność czysto administracyjną, która jest wymagana przez ustawodawcę w celu należytego ewidencjowania ludności.

Współwłasność i korzystanie z rzeczy wspólnej

Jako współwłaściciel może się Pan bez problemu zameldować w tym mieszkaniu – ale, jak wskazałam, nie ma to znaczenia dla posiadania nieruchomości. Pan jako współwłaściciel może wrócić do nieruchomości i z niej korzystać, a była żona nie powinna Panu tego uniemożliwiać. Zgodnie bowiem z treścią art. 195 Kodeksu cywilnego (K.c.): „Własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność)”. Zgodnie natomiast z art. 206 K.c.: „Każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli”.

W art. 206 K.c. ustawodawca rozróżnił „współposiadanie” oraz „korzystanie” z rzeczy wspólnej, nawiązując do dwóch spośród tradycyjnej triady uprawnień właściciela. Współposiadanie nie zostało ustawowo odrębnie zdefiniowane i nie stanowi odrębnej jurydycznie kategorii posiadania. Oznacza ono stan, w którym posiadanie, jednolite pod względem rodzaju, jest wykonywane przez kilka osób.

Prawa współwłaściciela

Współposiadanie w ramach współwłasności oznacza, że każdemu ze współwłaścicieli przysługuje takie samo uprawnienie do sprawowania faktycznego władztwa nad całą rzeczą wspólną. Każdy ze współwłaścicieli jest posiadaczem samoistnym wspólnej rzeczy w zakresie przysługującego mu udziału. Nie dochodzi do utraty statusu posiadania samoistnego w razie podziału rzeczy do korzystania. W takim jednak wypadku każdy ze współwłaścicieli staje się jednocześnie posiadaczem zależnym oddanej mu do wyłącznego użytku części rzeczy wspólnej (E. Gniewek, w: SPP, t. 3, 2020, s. 457, Nb 138; zob. też Nb 6). W ramach współkorzystania z rzeczy należy z kolei tradycyjnie wyróżnić uprawnienia do używania rzeczy (ius utendi), do pobierania pożytków i innych przychodów z rzeczy (ius fruendi) oraz do zużycia rzeczy (ius abutendi). W granicach określonych w art. 206 K.c. przysługują one współwłaścicielowi, z tym jednak zastrzeżeniem, że wykonywanie uprawnienia do pobierania pożytków i innych przychodów z rzeczy wspólnej zostało uregulowane odrębnie, w art. 207 K.c. (zob. uchwała SN 10.05.2006 r., III CZP 9/06, OSNC 2007, Nr 3, poz. 37; odmiennie SN w uchwale SN(7) z 19.03.2013 r., III CZP 88/12, Legalis).