Posłużenie się cudzym certyfikatem kompetencji zawodowych

Cudzy certyfikat i czyny zabronione

Niestety, jeżeli przez ostatnie lata to Pani figurowała jako zarządzająca firmą, to może się zdarzyć, że ktoś pociągnie Panią do odpowiedzialności z tego tytułu. Dlatego też, proponuję jak najszybciej złożyć zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa – tak, aby posiadała Pani niejako dowód na to, iż to nie Pani była związana z powyższą firmą i że dopiero w obecnym czasie zauważyła Pani powyższe nieścisłości. Niniejsze działanie wskazanych przez Panią osób nosi bowiem wiele znamion czynów zabronionych.

Należy podnieść, iż zgodnie z art. 190a Kodeksu karnego:

„§ 1. Kto przez uporczywe nękanie innej osoby lub osoby jej najbliższej wzbudza u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia, poniżenia lub udręczenia lub istotnie narusza jej prywatność, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

§ 2. Tej samej karze podlega, kto, podszywając się pod inną osobę, wykorzystuje jej wizerunek, inne jej dane osobowe lub inne dane, za pomocą których jest ona publicznie identyfikowana, w celu wyrządzenia jej szkody majątkowej lub osobistej”.

Powyższy przepis polega na przywłaszczeniu tożsamości, czyli podszyciu się pod inną osobę poprzez wykorzystanie jej wizerunku lub innych jej danych osobowych, a więc w tym wypadku Pani. Zachowanie sprawcy musi być ukierunkowane na wyrządzenie danej osobie szkody majątkowej lub osobistej.

Użyte w treści art. 190a § 2 znamię czasownikowe „podszywać się” należy rozumieć dosłownie jako: podać się (podawać się) fałszywie za kogoś, bezprawnie przywłaszczyć (przywłaszczać) sobie czyjeś nazwisko, czyjś tytuł [S. Dubisz (red.), Uniwersalny słownik, t. III, s. 580].

Trafnie zauważa się, że „charakteryzując warunek, jakim jest możliwość określenia tożsamości osoby przez podanie nazwiska, a nawet imienia i nazwiska osoby, nie zawsze jest okolicznością pozwalającą na stwierdzenie, iż wymóg ten jest spełniony. Dotyczy to zwłaszcza popularnych imion i nazwisk. Wówczas dopiero informacje dodatkowe, kontekstowe mogą doprowadzić do sytuacji, w której ustalenie tożsamości staje się możliwe” (J. Barta, P. Fajgielski, R. Markiewicz, Ochrona danych osobowych, s. 349). Na podobnych zasadach w literaturze kwestionuje się uznanie za dane osobowe samego tylko adresu lub numeru telefonu (zob. P. Barta, P. Litwiński, Ustawa o ochronie danych, s. 94–95).

Z uwagi na powyższe w mojej ocenie doszło do naruszenia powyższej normy i wypełnienia przez sprawców powyższych znamion czynu zabronionego.

Wprowadzanie w błąd

Idąc dalej, zaznaczam, iż zgodnie z treścią art. 286 § 1 „kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat ”.

Do znamion przestępstwa z art. 286 § 1 należą trzy oszukańcze sposoby jego popełnienia: wprowadzenie innej osoby w błąd, wyzyskanie błędu, wyzyskanie niezdolności innej osoby do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Pierwszy i drugi opiera się na błędzie pokrzywdzonego, którego wyobrażenie o rzeczywistości nie odpowiada faktom w zakresie istotnym dla podjęcia decyzji o określonym rozporządzeniu mieniem (wyrok SN z 2.12.2002 r., sygn. akt IV KKN 135/00).

Sprawca albo błąd ten wywołuje, przedstawiając pokrzywdzonemu fałszywy obraz rzeczywistości, albo wykorzystuje fakt, że pokrzywdzony z innego powodu jest już w błędzie. Trzeci sposób popełnienia oszustwa wiąże się ze szczególnymi cechami osoby dokonującej rozporządzenia mieniem. Jej niezdolność do należytego pojmowania przedsiębranego działania może mieć charakter zarówno trwały (gdy przyczyną jest np. niedojrzałość), jak i przejściowy (gdy przyczyną jest np. stan odurzenia) (zob. np. wyrok SA we Wrocławiu z 18.12.2015 r., sygn. akt II AKa 307/15).

Posługiwanie się cudzym dokumentem

Oprócz tego, doszło także do wypełnienia znamion czynu wskazanego w art. 270:

„§ 1. Kto, w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

§ 2. Tej samej karze podlega, kto wypełnia blankiet, opatrzony cudzym podpisem, niezgodnie z wolą podpisanego i na jego szkodę albo takiego dokumentu używa. § 2a. W wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

§ 3. Kto czyni przygotowania do przestępstwa określonego w § 1, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2”.

Przepis art. 270 przewiduje dwa odrębne przestępstwa: fałsz materialny dokumentu (§ 1) i bezprawne wykorzystanie podpisanego blankietu (§ 2), a ponadto wypadek mniejszej wagi dotyczący każdego z nich (§ 2a) oraz podstawę karalności przygotowania do fałszu materialnego (§ 3). Indywidualnym dobrem chronionym przez art. 270 § 1 KK jest autentyczność dokumentu, czyli pochodzenie dokumentu od osoby, która figuruje jako jego wystawca. „Istotą przestępstwa materialnego fałszerstwa dokumentu jest tworzenie pozoru, że pochodzi on od określonego wystawcy” (wyrok SN z 10.5.2007 r., sygn. akt IV KK 109/07).

Dlatego też, aby postarać się uniknąć odpowiedzialności za poprzednie lata, w których figurowała Pani jako osoba zarządzająca, proponuję jak najszybciej złożyć do prokuratury Pani miejsca zamieszkania, zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, opisując powyższe zdarzenie i załączając dokumenty/zdjęcia potwierdzające opisane czyny.