Odszkodowanie i zadośćuczynienie za pogryzienie przez psa

Odszkodowanie i zadośćuczynienie za szkodę wyrządzoną przez zwierzę

Regulacja dotycząca kwestii odszkodowania i zadośćuczynienia w przypadku wyrządzenia szkody przez zwierzę niepozostające w stanie dzikim – m.in. w przypadku pogryzienia przez psa – znajduje się w przepisach art. 431 § 1, art. 444 oraz art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego.

Przepisy te nie dotyczą jednak szkód wyrządzanych przez zwierzęta żyjące w stanie wolnym (dzikie). Za szkody wyrządzone przez zwierzynę łowną odpowiada bowiem Skarb Państwa.

Odpowiedzialności osób chowających zwierzę lub posługujących się zwierzęciem hodowlanym w sposób nieodpowiedni

Wracając jednak do zagadnienia odpowiedzialności osób chowających zwierzę lub posługujących się zwierzęciem hodowlanym (np. w sposób tak naganny jak poszczucie psem), należy oprzeć się na treści przepisu art. 431 § 1, który mówi, że „kto zwierzę chowa albo się nim posługuje, obowiązany jest do naprawienia wyrządzonej przez nie szkody niezależnie od tego, czy było pod jego nadzorem, czy też zabłąkało się lub uciekło, chyba że ani on, ani osoba, za którą ponosi odpowiedzialność, nie ponoszą winy.”

Podmiotem odpowiedzialnym za szkodę jest zatem każdy, kto chowa zwierzę (dostarcza mu schronienia i utrzymania) lub się nim posługuje. Odpowiedzialność człowieka za szkodę wyrządzoną przez psa istnieje niezależnie od tego, czy w chwili jej wyrządzenia pies był pod bezpośrednim nadzorem człowieka. Zatem osoba, która chowa zwierzę, będzie odpowiedzialna za szkodę, jaką ono wyrządzi, nawet jeśli zwierzę ucieknie, zabłąka się, o ile ktoś inny nie posłużył się zwierzęciem dla wyrządzenia szkody.

Odpowiedzialność człowieka za szkodę spowodowaną przez psa

Omawiając te zagadnienia nie można pominąć tzw. „winy w nadzorze” (łac. culpa in custodiendo). Odpowiedzialność człowieka za szkodę spowodowaną przez psa oparto bowiem na domniemaniu winy w nadzorze. Aby wzruszyć takie domniemanie, należy wykazać, iż nadzór nad zwierzęciem był staranny oraz że zwierzę nie uciekło lub nie zabłąkało się.

Winy nie może ponosić również domownik osoby chowającej zwierzę. Działania domownika przypisywane są bowiem w takim przypadku osobie chowającej zwierzę.

Zgodnie z art. 444 § 1 K.c.: „w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Jeżeli w chwili wydania wyroku szkody nie da się dokładnie ustalić, poszkodowanemu może być przyznana renta tymczasowa".

Zadośćuczynienie za szkodę wyrządzoną przez psa

Ustawodawca w treści tego przepisu wskazał żądania, jakie przysługują poszkodowanemu z tytułu poniesionej szkody na osobie, są to:

• żądanie wyłożenia z góry sumy potrzebnej na koszty leczenia (np. wizyt u lekarza, pobytu w szpitalu, leków, rehabilitacji, dojazdów, jednak wszelkie koszty muszą być udokumentowane rachunkami),
• żądanie wyłożenia sumy potrzebnej na koszty przygotowania do innego zawodu,
• roszczenie o wypłatę renty.

Przepis art. 445 K.c. dotyczy zaś prawa poszkodowanego do żądania zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, tj. szkodę niemajątkową. Jeśli pogryzienie przez psa spowodowało cierpienie fizyczne lub psychiczne, to poszkodowany może wystąpić z odrębnym roszczeniem o przyznanie zadośćuczynienia z tego tytułu.

W przypadku zadośćuczynienia można żądać jednorazowej kwoty. Przyznaje ją sąd, który ocenia stopień pokrzywdzenia wywołany przez brak nadzoru lub nieprawidłowy nadzór nad zwierzęciem.

Poprzedni materiał

Następny materiał