Podstawa wymiaru zasiłku chorobowego

Co do zasady, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego (zasady stosuje się odpowiednio przy ustalaniu podstawy zasiłku macierzyńskiego) przysługującego ubezpieczonemu będącemu pracownikiem stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone mu za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy.

Wynagrodzenie to przychód pracownika stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu potrąconych przez pracodawcę składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe oraz ubezpieczenie chorobowe.

Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego ustala się z uwzględnieniem wynagrodzenia uzyskanego u płatnika składek w okresie nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego, w trakcie którego powstała niezdolność do pracy.

Wysokość zasiłku chorobowego (macierzyńskiego) oblicza się wyłącznie z uwzględnieniem wynagrodzenia osiągniętego u danego pracodawcy, nie sumuje się wynagrodzeń uzyskanych u innych pracodawców.

W sytuacji gdy niezdolność do pracy powstała przed upływem 12 miesięcy kalendarzowych zatrudnienia, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego ustala się, przyjmując przeciętne miesięczne wynagrodzenie za pełne miesiące kalendarzowe tego zatrudnienia. Miesiąc, w którym pracownik został zatrudniony od pierwszego roboczego dnia miesiąca, traktuje się jako pełny kalendarzowy miesiąc zatrudnienia i wynagrodzenie za ten miesiąc przyjmuje się do ustalenia podstawy wymiaru zasiłku.

Z uwagi na to, że córka poszła na urlop macierzyński bezpośrednio po chorobowym, zastosowanie znajduje art. 43 ustawy zasiłkowej. Brzmi on następująco:

„Art. 43. Podstawy wymiaru zasiłku nie ustala się na nowo, jeżeli między okresami pobierania zasiłków zarówno tego samego rodzaju, jak i innego rodzaju nie było przerwy albo przerwa była krótsza niż 3 miesiące kalendarzowe”.

Podstawę wymiaru i wysokość powinna stanowić tu kwota brana pod uwagę przy wyliczaniu zasiłku chorobowego.