Nieobecność pracownika

Pracownik, o którym Pani mówi, nie ma racji.

Przede wszystkim ze stosunku pracy wynika, iż w godzinach wykonywania pracy pracownik pozostaje w stosunku podporządkowania, a tym samym nie może robić, co mu się podoba, bez wiedzy i zgody pracodawcy.

Jeśli chodzi o nieobecność pracownika w pracy, to zasady jej usprawiedliwiania określa rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy. Rozporządzenie jest wydane na podstawie dyspozycji art. 298² Kodeksu pracy.

„Art. 298². Minister Pracy i Polityki Socjalnej określi, w drodze rozporządzenia, sposób usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz zakres przysługujących pracownikom zwolnień od pracy, a także przypadki, w których za czas nieobecności lub zwolnienia pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia”.

Zgodnie z § 1 rozporządzenia „przyczynami usprawiedliwiającymi nieobecność pracownika w pracy są zdarzenia i okoliczności określone przepisami prawa pracy, które uniemożliwiają stawienie się pracownika do pracy i jej świadczenie, a także inne przypadki niemożności wykonywania pracy wskazane przez pracownika i uznane przez pracodawcę za usprawiedliwiające nieobecność w pracy”.

Prawo rozróżnia więc dwa typy okoliczności usprawiedliwiających nieobecność pracownika, tj. okoliczności przewidziane przepisami prawa (ustaw lub rozporządzeń), które nakładają obowiązek zwolnienia pracownika, oraz okoliczności „wskazane przez pracownika i uznane przez pracodawcę”.

Jeżeli zatem nieobecność pracownika nie wynika z okoliczności usprawiedliwionych z mocy ustawy, to pracownik musi poinformować o nich pracodawcę, a pracodawca musi wyrazić zgodę na nieobecność, by tę można było uznać za usprawiedliwioną.