Odległość miejsc postojowych od okien budynków mieszkalnych

Wszystko zależy od ilości miejsc postojowych. Mianowicie:

• do 4 miejsc postojowych włącznie – odległość od okien pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi w budynku mieszkalnym, budynku zamieszkania zbiorowego, z wyjątkiem hotelu, budynku opieki zdrowotnej, oświaty i wychowania, a także od placu zabaw i boiska dla dzieci i młodzieży nie może być mniejsza niż 7 m,
• od 5 do 60 miejsc postojowych włącznie – odległość nie może być mniejsza niż 10 m,
• w przypadku większej liczby stanowisk – odległość nie może być mniejsza niż 20 m.

Należy przy tym brać pod uwagę dystans pomiędzy najbliżej położonym oknem budynku przeznaczonego na pobyt ludzi.

Zachowanie wyżej wymienionych odległości nie jest wymagane przy sytuowaniu miejsc postojowych między liniami rozgraniczającymi ulicę. Nadto ustawodawca przewidział jeszcze jeden wyjątek od tych zasad, jednak dotyczy on miejsc parkingowych przeznaczonych wyłącznie dla osób niepełnosprawnych. Otóż, miejsca postojowe dla samochodów, z których korzystają osoby niepełnosprawne mogą znajdować się w odległości nie mniejszej niż 5 metrów od okien budynków mieszkalnych wielorodzinnych i zamieszkania zbiorowego. Miejsca te muszą być jednak oznakowane.

Powyższe zasady wynikają z rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690 z późn. zm.).

Tym samym ustawodawca określił minimalną odległość wydzielonych miejsc postojowych od okien pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi w budynku mieszkalnym, a także od placu zabaw i boiska dla dzieci i młodzież. Natomiast nie ma żadnych ograniczeń co do odległości maksymalnej. Projekt budowlany nie może naruszać tych zasad, w przeciwnym razie zostaną naruszone przepisy techniczno-budowlane.

Ewentualnie w niniejszej sytuacji można rozważyć zastosowanie art. 9 ustawy Prawo budowlane. Zgodnie z powołanym wyżej przepisem „w przypadkach szczególnie uzasadnionych dopuszcza się odstępstwo od przepisów techniczno-budowlanych. Odstępstwo nie może powodować zagrożenia życia ludzi lub bezpieczeństwa mienia, a w stosunku do obiektów użyteczności publicznej i mieszkaniowego budownictwa wielorodzinnego ograniczenia dostępności dla osób niepełnosprawnych oraz nie powinno powodować pogorszenia warunków zdrowotno-sanitarnych i użytkowych, a także stanu środowiska, po spełnieniu określonych warunków zamiennych”.

W tym celu inwestor występujący o odstępstwo powinien skierować wniosek do organu właściwego do wydania pozwolenia na budowę, czyli do starosty lub prezydenta miasta na prawach powiatu.

Następnie starosta (lub też prezydent miasta na prawach powiatu) składa wniosek do ministra, który wydał odpowiednie przepisy techniczno-budowlane, w tym przypadku więc do Ministra Infrastruktury. Wniosek powinien zawierać:

„1) charakterystykę obiektu oraz, w miarę potrzeby, projekt zagospodarowania działki lub terenu, a jeżeli odstępstwo mogłoby mieć wpływ na środowisko lub nieruchomości sąsiednie – również projekty zagospodarowania tych nieruchomości, z uwzględnieniem istniejącej i projektowanej zabudowy;

2) szczegółowe uzasadnienie konieczności wprowadzenia odstępstwa;

3) propozycje rozwiązań zamiennych;

4) pozytywną opinię wojewódzkiego konserwatora zabytków w odniesieniu do obiektów budowlanych wpisanych do rejestru zabytków oraz innych obiektów budowlanych usytuowanych na obszarach objętych ochroną konserwatorską;

5) w zależności od potrzeb – pozytywną opinię innych zainteresowanych organów”.

Właściwy minister wydaje upoważnienie w zakresie zgody na odstępstwo lub odmawia zgody. Starosta (lub prezydent miasta na prawach powiatu) po uzyskaniu upoważnienia w drodze postanowienia udziela albo odmawia zgody na odstępstwo.