Filmik ze spotkania z kobietą jako dowód na sprawie rozwodowej

Filmik a wina małżonka

Aby sąd orzekł o winie – musi istnieć związek między określonym zachowaniem – tu Pana zachowaniem – sytuacja intymną a rozpadem związku. Aczkolwiek brak lojalności jest zawsze oceniany z perspektywy małżeństwa negatywnie, to jednak nie zawsze można uznać, że jest to przyczyna rozpadu jako podstawa do orzeczenia o winie. Czyli między Pana zachowaniem a rozpadem związku musi być związek. Ale to także nie do końca.

Nie ma żadnych wytycznych w tym kierunku – typu, że zdrada zawsze pociąga za sobą orzeczenie o winie albo – brak lojalności nie jest wymagany, jeśli małżonkowie nie mieszkają już razem. Ale to zawsze ocenia sąd.

Małżonkowie zobowiązani są do wzajemnej lojalności przez cały czas trwania małżeństwa, a zatem nawet wówczas, gdy już nastąpił rozkład pożycia, żaden z małżonków nie może zachowywać się w sposób, który rozkład ten może pogłębić.

Ocena filmiku nagranego przez żonę

Jeśli tego rozkładu nie da się już pogłębić – oboje macie partnerów – to taki dowód nie może być przeważający. Sąd będzie podejmował decyzję w oparciu o cały przedstawiony materiał dowodowy, nie pojedyncze nagranie.

W myśl art. 56 § 3 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego orzeczenie rozwodu nie jest dopuszczalne, gdy żąda go małżonek wyłącznie winny rozkładu pożycia, zaś winę tę ocenia się według zasad art. 57, zgodnie z którym sąd ustala, który z małżonków ponosi winę rozkładu pożycia. Chodzi zatem o ustalenie winy za spowodowanie i utrwalenie rozkładu pożycia małżeńskiego, a więc o ustalenie zachowań, które doprowadziły do powstania i utrwalenia rozkładu, a co za tym idzie, miały miejsce przed powstaniem i utrwaleniem rozkładu a nie po tym fakcie.

Rozkład małżeństwa

Bez wątpienia rację ma Sąd Apelacyjny, wskazując, że także zachowania małżonka, które utrwalają już istniejący rozkład, są istotne z punktu widzenia art. 57 § 1 k.r.o., jednak tej konstatacji nie można odnieść do zachowań małżonków, jakie miały miejsce już po powstaniu i utrwaleniu rozkładu pożycia. Te zachowania bowiem nie wpływają na rozkład, skoro jest on już zupełny i trwały, a zatem nie można przyjąć istnienia związku przyczynowego (art. 361 § 1 Kodeksu cwyilnego) pomiędzy nimi a rozkładem pożycia małżeńskiego. Nie są to więc zachowania, które w świetle zasad art. 57 § 1 w związku z art. 56 § 3 Kodeksu rodzinnego, mogłyby uzasadniać przypisanie winy za rozkład pożycia małżonkowi, którego dotyczą.