Obdukcja lekarska jako dowód

Obdukcja lekarska jako dowód w sprawie karnej

Nie ma żadnych przeszkód, aby wnieść do sądu karnego akt oskarżenia, przedkładając jako dowód z prywatnego dokumentu załączoną obdukcję lekarską. O tym, czy dokument ten bazuje na kłamstwie, zadecyduje już sąd. Z całą pewnością nie sposób przyjąć, że pokrzywdzona sama sobie uczyniła takie obrażenia, więc zapewne sprawca istnieje, pytanie tylko, kto nim jest. Poza wskazanym wyżej prywatnym dokumentem mogą być przeprowadzone w toku przewodu sądowego także inne dowody, jak dowód z przesłuchania świadków, dowód z oględzin ciała, dowód z opinii biegłego wyznaczonego przez sąd.

Jeśli to Pan jest potencjalnym oskarżonym, a sąd da wiarę złożonym przez Pana wyjaśnieniom, oceniając ich wiarygodność na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, to uniewinni Pana od zarzucanego w akcie oskarżenia czynu. Z mojej perspektywy, bez znajomości szczegółowych okoliczności sprawy, nie sposób się wypowiedzieć w kwestii racji którejś ze stron. A jeśli treść obdukcji lekarskiej jest fałszywa, bo we wskazanym w dokumencie dniu poszkodowana nie doznała żadnych uszkodzeń ciała, to przesłuchanie sporządzającego ten dokument lekarza po odebraniu przyrzeczenia także powinno zadziałać na korzyść oskarżonego.

Naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni

Jak zostało wskazane w treści obdukcji lekarskiej, obrażenia mogły powstać w następstwie zadziałania siły fizycznej (uderzenia pięścią, duszenia), lecz nie mogą powodować powstania dysfunkcji narządowej przekraczającej siedem dni. Zgodnie z art. 157 § 2 Kodeksu karnego (K.k.), kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 2 działa nieumyślnie, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku (art. 157 § 3 K.k.). Brak winy umyślnej powoduje więc łagodniejszą odpowiedzialność karną w zakresie możliwej do wymierzenia kary pozbawienia wolności.

Złożenie wniosku o ściganie do prokuratora lub na policji

Ściganie przestępstwa określonego w § 2 lub 3, jeżeli naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia nie trwał dłużej niż 7 dni, odbywa się z oskarżenia prywatnego, chyba że pokrzywdzonym jest osoba najbliższa zamieszkująca wspólnie ze sprawcą (art. 157 § 4 K.k.). Jeżeli pokrzywdzonym jest osoba najbliższa, ściganie przestępstwa określonego w § 3 następuje na jej wniosek (art. 157 § 5 K.k.). Przestępstwo, o jakim mowa w zapytaniu, jest zatem tzw. przestępstwem wnioskowym, co oznacza, że pokrzywdzony jedynie składa wniosek o ściganie do prokuratora lub na policji, a dalej postępowanie karne toczy się już z urzędu (jeśli oczywiście sprawca jest osobą najbliższą i mieszka wspólnie).

Do dnia 1 sierpnia 2010 r., kiedy weszła w życie nowelizacja Kodeksu karnego (ustawa zmieniająca z dnia 10 czerwca 2010 r., Dz. U. Nr 125, poz. 842), pokrzywdzony, który chciał doprowadzić do ukarania sprawcy, musiał samodzielnie wnosić prywatny akt oskarżenia, popierać go i dowodzić przed sądem winę sprawcy. Celem wyjaśnienia, osobą najbliższą w rozumieniu art. 115 § 11 K.k. jest małżonek, wstępny (rodzic, dziadek), zstępny (dziecko, wnuk), rodzeństwo, powinowaty w tej samej linii lub stopniu, osoba pozostająca w stosunku przysposobienia oraz jej małżonek, a także osoba pozostająca we wspólnym pożyciu (konkubent).