Amputacja kończyny dolnej a uprawnienia chorego

Ustalenie stopnia niepełnosprawności

W chwili obecnej uprawnienia mamy w zakresie świadczeń z NFZ będą w dużej mierze zależeć od zaświadczenia – skierowania od lekarza.

Niezależnie jednak od tego, proponuję złożyć do Powiatowego Ośrodka ds. Orzekania o Niepełnosprawności wniosek o orzeczenie stopnia naruszenia sprawności organizmu, tj. ustalić stopień niepełnosprawności. Takie bowiem orzeczenie powoli mamie na dodatkowe ulgi i przywileje, które być może ułatwią życie jej i Pani siostrze.

Komu przysługuje bezpłatny przejazd środkami transportu sanitarnego?

Co do przejazdów karetką – środkiem transportu sanitarnego – na podstawie zlecenia lekarza ubezpieczenia zdrowotnego lub felczera ubezpieczenia zdrowotnego przysługuje bezpłatny przejazd środkami transportu sanitarnego, w tym lotniczego, do najbliższego zakładu opieki zdrowotnej udzielającego świadczeń we właściwym zakresie i z powrotem w następujących przypadkach:

1. konieczności podjęcia natychmiastowego leczenia w zakładzie opieki zdrowotnej,
2. wynikających z potrzeby zachowania ciągłości leczenia,
3. dysfunkcji narządu ruchu uniemożliwiającej korzystanie ze środków transportu publicznego.

W przypadkach niewymienionych powyżej, tzn. w odniesieniu do pacjentów, którym lekarz (felczer) ubezpieczenia zdrowotnego zlecił przejazd, a którzy:

1. nie wymagają podjęcia natychmiastowego leczenia w zakładzie opieki zdrowotnej lub nie zachodzi wobec nich potrzeba zachowania ciągłości leczenia,
2. nie posiadają dysfunkcji narządu ruchu uniemożliwiającej korzystanie ze środków transportu publicznego
   
   – transport przysługuje odpłatnie lub za częściową odpłatnością.

Finansowanie przejazdu pacjenta środkami transportu sanitarnego

Poziom finansowania przejazdu środkami transportu sanitarnego w takich przypadkach określony został m.in. w rozporządzeniach Ministra Zdrowia z 29 sierpnia 2009 r.: w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 139, poz. 1139 z późn. zm), w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia szpitalnego (Dz. U. Nr 140, poz. 1143 z późn. zm), w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu ambulatoryjnej opieki specjalistycznej (Dz. U. Nr 139, poz. 1142 z późn. zm) oraz w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu opieki paliatywnej i hospicyjnej (Dz. U. Nr 139, poz. 1138 z późn. zm.). Zgodnie z tymi przepisami, przejazd środkami transportu sanitarnego jest finansowany w 40% ze środków publicznych w przypadku:

1. chorób krwi i narządów krwiotwórczych,
2. chorób nowotworowych,
3. chorób oczu,
4. chorób przemiany materii,
5. chorób psychicznych i zaburzeń zachowania,
6. chorób skóry i tkanki podskórnej,
7. chorób układu krążenia,
8. chorób układu moczowo-płciowego,
9. chorób układu nerwowego,
10. chorób układu oddechowego,
11. chorób układu ruchu,
12. chorób układu trawiennego,
13. chorób układu wydzielania
14. wewnętrznego,
15. chorób zakaźnych i pasożytniczych,
16. urazów i zatruć bądź
17. wad rozwojowych wrodzonych, zniekształceń i aberracji chromosomowych
    
    – gdy ze zlecenia lekarza ubezpieczenia zdrowotnego lub felczera ubezpieczenia zdrowotnego wynika, że świadczeniobiorca jest zdolny do samodzielnego poruszania się bez stałej pomocy innej osoby, ale wymaga przy korzystaniu ze środków transportu publicznego pomocy innej osoby lub środka transportu publicznego dostosowanego do potrzeb osób niepełnosprawnych.

Zaświadczenie o konieczności dowozu transportem sanitarnym

Jeżeli lekarz wystawi zaświadczenie o konieczności dowozu transportem sanitarnym – mama będzie mogła z takowego korzystać.

Dodatkowo w ramach zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze refundowane z NFZ finansuje się przedmioty lub środki pomocnicze do określonego limitu ceny, pozostawiając wybór osobie uprawnionej. Szczegółowe regulacje w tym zakresie zawiera rozporządzenie Ministra Zdrowia z 29 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu zaopatrzenia w wyroby medyczne będące przedmiotami ortopedycznymi oraz środki pomocnicze (Dz. U. Nr 139, poz. 1141).

Aby skorzystać z uprawnienia, należy otrzymać zlecenie na zaopatrzenie w przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze, które to zaświadczenie wystawia lekarz lub felczer ubezpieczenia zdrowotnego; wystawione zlecenie należy przedstawić w jednym z punktów potwierdzania zleceń uruchomionych przez oddział NFZ (może to uczynić uprawniony lub inna osoba w jego imieniu – osobiście lub drogą pocztową), po uzyskaniu potwierdzenia należy zrealizować zlecenie bezpośrednio u wybranego świadczeniodawcy – np. w sklepie ortopedycznym, który ma kontrakt z NFZ.

Kto może się starać o dofinansowanie z PFRON-u ?

Ponadto osoby niepełnosprawne mogą ubiegać się poprzez Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie, właściwe ze względu na miejsce zamieszkania, o dofinansowanie ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (PFRON) zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze i sprzęt rehabilitacyjny. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 25 czerwca 2002 r. w sprawie określenia rodzajów zadań powiatu, które mogą być finansowane ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 96, poz. 861 z późn. zm.) warunkiem jest jednak spełnianie kryterium dochodowego. Oznacza to, że przeciętny miesięczny dochód podzielony przez liczbę osób we wspólnym gospodarstwie domowym, obliczony za kwartał poprzedzający miesiąc złożenia wniosku, nie może przekraczać kwoty 50% przeciętnego wynagrodzenia na osobę we wspólnym gospodarstwie domowym lub 65% przeciętnego wynagrodzenia w przypadku osoby samotnej.

Skierowanie na leczenie uzdrowiskowe

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z 28 sierpnia 2009 r. w sprawie kierowania na leczenie uzdrowiskowe (Dz. U. Nr 139, poz. 1135) leczenie uzdrowiskowe odbywa się według następujących zasad:

1. Skierowanie wystawia lekarz ubezpieczenia zdrowotnego, który przesyła je do oddziału wojewódzkiego NFZ (może je bezpośrednio przesłać także sam zainteresowany).
2. Lekarz specjalista w dziedzinie balneoklimatologii i medycyny fizykalnej lub rehabilitacji medycznej zatrudniony w NFZ ocenia skierowanie pod względem celowości leczenia uzdrowiskowego.
3. Oddział wojewódzki NFZ potwierdza skierowanie, jeżeli:
   • lekarz specjalista aprobował jego celowość oraz
   • są miejsca w odpowiednich zakładach lecznictwa uzdrowiskowego.
4. Skierowanie powinno być rozpatrzone w terminie 30 dni. Potwierdzając skierowanie, NFZ określa: rodzaj leczenia i jego tryb, odpowiedni zakład lecznictwa uzdrowiskowego, datę rozpoczęcia leczenia i czas jego trwania w przypadku leczenia uzdrowiskowego w warunkach stacjonarnych, termin ważności skierowania i okres leczenia w przypadku leczenia uzdrowiskowego w warunkach ambulatoryjnych. Skierowanie jest ważne 18 miesięcy, licząc od dnia jego wystawienia.
5. NFZ doręcza zainteresowanemu potwierdzone skierowanie nie później niż w terminie 14 dni przed rozpoczęciem leczenia, informując o zasadach odpłatności za pobyt w sanatorium.

Ponoszenie kosztów wyżywienia i zakwaterowania kuracjusza przebywającego w sanatorium

Mama jednak ponosiłaby tu częściową odpłatność za koszty wyżywienia i zakwaterowania w sanatorium. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z 28 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu lecznictwa uzdrowiskowego (Dz. U. Nr 139, poz. 1136) odpłatność zależy od sezonu i od standardu pobytu (warunków zakwaterowania) i wynosi np. za jeden dzień pobytu w pokoju 2-osobowym z pełnym węzłem sanitarnym – 15 zł w sezonie od 1 października do 30 kwietnia oraz 21 zł w sezonie od 1 maja do 30 września. Oprócz pobytu w sanatorium możliwe jest korzystanie ze świadczeń:

1. w przychodni uzdrowiskowej – koszty zabiegów pokrywa NFZ, natomiast zakwaterowanie i wyżywienie „załatwia” sam kuracjusz,
2. w szpitalu uzdrowiskowym – nie ponosi się kosztów pobytu i wyżywienia, tak jak w każdym szpitalu.

Rehabilitacja będzie uwarunkowana skierowaniem od lekarza i jego zaleceniami.

Dodatkowo, mając orzeczenie o niepełnosprawności, o którym napisałam powyżej, można skorzystać z następujących ulg:

Ulga komunikacyjna dla osoby niepełnosprawnej

I Ulga komunikacyjna.

Komunikacja miejska (wg uchwały rady miasta lub miny w sprawie ustalenia uprawnionych do korzystania z bezpłatnych i ulgowych przejazdów środkami komunikacji miejskiej).

PKP i PKS (ustawa z dnia 20 czerwca 1992r. z późn. zm. o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego) – osoby ze znacznym stopniem niepełnosprawności mają 49% ulgi (PKP osobowy i PKS zwykły) i 37% ulgi (PKP innym niż osobowy i PKS inny niż zwykły) i 95% ulgi ma opiekun tych osób.

Ulga w abonamencie radiowo-telewizyjnym dla osoby niepełnosprawnej

II Ulga w abonamencie radiowo-telewizyjnym (rozporządzenie Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 27 czerwca 1996 z późn. zm.).

Zwolnienie z opłat dotyczy:

• osób ze znacznym stopniem niepełnosprawności
• osób pobierających świadczenie pielęgnacyjne lub rentę socjalną
• osób niesłyszących, u których stwierdzono całkowitą głuchotę lub
• obustronne upośledzenie słuchu,
• osób niewidomych, których ostrość wzroku nie przekracza 15%.

III Możliwość uczestnictwa w warsztatach terapii zajęciowej – dotyczy osób ze znacznym stopniem niepełnosprawności lub ze stopniem umiarkowanym w przypadku osób upośledzonych umysłowo i psychicznie.

 
IV  Dofinansowanie do sprzętu ortopedycznego i środków pomocniczych oraz do turnusów rehabilitacyjnych ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.

V Wyrobienie karty parkingowej uprawniającej do parkowania samochodów przez osoby niepełnosprawne (oraz kierowców wiozących takie osoby) w miejscach specjalnie do tego wyznaczonych.

VI  Ulga w podatku dochodowym od osób fizycznych (ustawa z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych – Dz. U. Nr 14 z 2000 r., poz. 176 z późn. zm.).

Odliczenie od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne

<>Odliczenie od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. Są to wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
2. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych,
3. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym, w sanatorium oraz za kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25. roku życia,
4. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidzkiej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł, oraz utrzymywanie przez osoby niewidome psa przewodnika – do wysokości nieprzekraczającej wymienionej kwoty,
5. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidzkiej,
6. opłacenie tłumacza języka migowego,
7. leki w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo),
8. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16. roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280zł,
9. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem na turnusie rehabilitacyjnym, w sanatoriach, na koloniach i obozach dzieci i młodzieży, o której mowa w pkt 3; a także odpłatne przewozy na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:

    

   • osoby niepełnosprawnej – karetką transportu sanitarnego,
   • osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidzkiej oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 również innymi środkami transportu.

Wyżej wymienione wydatki podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane ze środków PFRON, NFZ i innych. Jeśli zaś były sfinansowane częściowo, to odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną z wymienionych funduszy.

IX Ulga telekomunikacyjna – ulga w opłacie abonamentu dla osób niepełnosprawnych (uchwała 201/03 Zarządu TPS.A. z dnia 13.11.2003 r. w sprawie udzielenia rabatu osobom niepełnosprawnym).

X Dodatek mieszkaniowy – przysługuje, gdy powierzchnia lokalu mieszkalnego nie przekroczy normatywnej powierzchni, o której mowa w art. 5 ust. 1 i 5 ustawy o dodatku mieszkaniowym, powiększonej o 15 m², jeżeli w lokalu mieszkalnym przebywa osoba niepełnosprawna, której niepełnosprawność wymaga zamieszkiwania w oddzielnym pokoju.

Jeżeli już zdarzyło się nieszczęście – amputacja kończyny dolnej – warto wykorzystać uprawnienia. Nie są one nazbyt zadowalające, ale jedynie takie przewidują nasze przepisy.